Boxie x Westfriesgasthuis

Boxie x Westfriesgasthuis

Ziekenhuismuur, meer dan kunst

“Vergeet al die verhalen over compositie blablabla. Dit heeft niks te maken met kunst, dit is het leven.” Dat is wat ik zei en het is de zin die in het Nhd belandde toen de muur in het ziekenhuis af was. En zo is het ook. In het Westfriesgasthuis hangt een aantal certificaten. Daar zijn ze trots op. Ik werd gevraagd om een soort certificatenwand te maken. Natuurlijk zei ik ‘JA!’ want ik wil alles maken. Poppetjes en werelden creëren. Wat het met me zou doen, realiseerde ik me toen nog niet.

Vanaf de eerste dag, toen je nog niet goed zag wat het zou gaan worden, waren er zoveel positieve reacties. Het voelde als een warm bad. De muur zit aan de stationskant van het ziekenhuis, er komen dagelijks volgens mij meer dan duizend mensen voorbij die dus allemaal naar het ziekenhuis gaan. Het is niet even naar de supermarkt gaan, het is veel meer dan dat.

Ik had volledige vrijheid, dat had ik van te voren besproken, en ik dacht bij aanvang dat ik vrij simpele figuren zou gaan maken. Maar na de tweede dag maakte de snelheid waarmee ik werk plaats voor verdieping. Ik zou er een week aan werken. Aangezien het een heel grote muur met een bobbelig oppervlak is, wilde ik in eerste instantie grof werken. Als ik met de kleinste stift moet gaat intekenen is er geen beginnen aan, dacht ik. Maar het was allemaal zo bijzonder. Dat kwam door al die connecties met alle mensen die kwamen kijken en het ziekenhuis binnen kwamen. Andere koek. Toen heb ik besloten dat ik hier helemaal voor moest gaan. Vanaf dat moment heb ik alles losgelaten. Wel die verdieping in en wel met de kleinste stift werken als het moet. Ook al zou ik er vier weken mee bezig zijn.

Van te voren had ik mijn stiften met zwarte verf gevuld, want daar wilde ik mee werken. Totdat ik de basis had neergezet. Een uur heb ik voor die muur gezeten. In mijn hoofd het zinnetje ‘ja, je gaat dit echt niet met zwart doen, vriend’. Als basis had ik allemaal heldere tinten gebruikt. Dat was zo op zijn plek daar, qua lichtheid, qua vrolijkheid en qua positiviteit. Het was zo’n goede combi. Er moet heel wat gebeuren wil ik mijn stiften laten vallen en een paar uur gebruiken om andere, gekleurde stiften te halen. Maar ik deed het. Dit werd een klus waar ik elke minuut van zou gaan genieten. Een dag later kwam ik wat buren tegen die ik er over vertelde en toen gingen er kinderen meedoen. Die blijheid en die simpelheid van die kids, daar kwam nog meer interactie door. Medewerkers die nooit aan die kant van het gebouw komen, hoorden dat er wat aan de hand was en kwamen kijken. Het is niet zomaar een muurschildering, het is veel meer dan dat.

Ik heb negen dagen lang gewerkt aan die muur en ik heb nog nooit zoveel complimentjes gehad van het volk, van iedereen die langs liep. Dat vind ik heel bijzonder. Je staat negen dagen lang op een laddertje bij de ingang en negen dagen lang zie je daar groot, klein, dik, dun, jong, oud, gekleurd, niet gekleurd, alle soorten mensen van de wereld bijna. Zo ongelooflijk positief werd er gereageerd en zo puur waren die emoties. Die onbevangenheid, die vrolijkheid is zo op zijn plaats. Ik heb ook zo ongelooflijk veel mooie reacties gekregen van oudere mensen. Er werd gezegd, door een man van 79, dat je blij het ziekenhuis inloopt en er blij weer uitloopt. Ik ben nooit geconnect geweest door m’n kunst met oudere mensen, maar zij hebben zo kunnen waarderen wat ik daar gedaan heb met die kinderen. Zo bijzonder.

En ineens was het vrijdagavond, mijn negende dag. Ik was tussen alles door heel erg moe aan het worden. Ging vaak vroeg slapen na een hele dag tekenen, of ik moest echt even sporten of naar de film in m’n eentje. Ik moest loskomen, want het maakte heel veel indruk op me.

Toen ik bezig was met mijn handtekening, kwamen er allemaal mensen langs van één familie. Ze waren opgeroepen om naar het ziekenhuis te komen. Toen pas drong tot me door, het duurt allemaal een beetje lang bij mij, dat ik negen dagen in een gebouw heb gewerkt, waar op dat moment mensen waren heengegaan en waren gekomen, waren geboren. Dat besef kwam toen zo ongelooflijk hard binnen bij mij dat ik toen mijn enige tekst in het werk geschreven heb: ‘jullie hebben mij geraakt’.

Het was klaar en voor mij duidelijk waarom het zo’n bijzondere klus is. Dit is wat ik altijd heb willen doen en dat is eigenlijk wat ik ook gedaan heb bij Heliomare, op scholen. Alleen hier valt het van alle kanten samen en dat is heel mooi om mee te mogen maken.

Tekst: Miranda Huibers