Afgelopen zaterdag was ik met mijn zoon in Amsterdam. Hij wilde nieuwe kleding kopen van zijn kleedgeld. Hij vindt het cool om dat met z’n tweeën te doen. We gingen langs al die skateshops en kwamen ook bij Independent, waar we gingen kijken voor wat T-shirts. Voordat ik besefte wat er gebeurde kocht ik een boek en stonden we weer buiten. Het boek was nog ingeseald. Ik had het gewoon gepakt, het kostte 35 euro. Het enige wat ik wist was dat het over straatkunst ging, maar ik had het nog nooit ingezien. Ik liep buiten en dacht bij mezelf ‘what the fuck, wat heb ik nou weer, waarom doe ik dat nou?’ Het was een impuls. Op dat moment is het zo sterk, dat ik eraan toegeef. Ik raak dan in een soort van waas, een roes, maar ik had er vertrouwen in en dan doe ik het gewoon.
Vijf uur later kom ik aan in mijn atelier. Ik ga in mijn hangstoel zitten, scheur de verpakking van dat boek kapot en sla ‘m open. Wat ik zie is een foto van iemand die op zijn knieën op straat zit en met een krijtje een tekening maakt op de grond. Het boek ging weer dicht; het was goed. Dat simpele ding, dat krijtje, dat moest ik zien. Ik zocht naar een middel om buiten mijn atelier mijn ding te doen. Ik wil zo graag mijn energie van het moment, wanneer ik het voel, kunnen uiten. Op straat of waar dan ook. Een blocnote meenemen kan ook, maar dat is anders. Ik werk graag zo groot mogelijk én ik wil het niet bij me dragen. Mijn grootste last zijn al die honderden werken die nog in mijn atelier liggen. Ik ben niet zielig want ik verkoop gerust wel eens een werk, het verspreidt zich wel, maar ik ben zo productief en ik wil het niet met me meezeulen. Hoe simpel, hoe klein en hoe vriendelijk is een krijtje? Krijten op straat mag gewoon. De mooie dingen van het digitale tijdperk is dat het ook bewaard kan worden.
Die zaterdag heeft veel met me gedaan en ik kon niet wachten tot het maandag was. Zodra de winkels open waren heb ik krijt gehaald. Inmiddels heb ik op verschillende plekken krijttekeningen gemaakt en het is te gek. Dat gevoel van vrijheid is extreem. Ik ben vrij om alles te doen. Voor mij staat dat krijtje symbool voor iets heel groots, omdat ik mijn impulsen kan beantwoorden, ik kan eraan toegeven.
Die vrijheid is ook confronterend, want je moet er nog wel mee dealen. Het is geen last, maar ik moet wel elke dag keuzes maken. Er komen allemaal dingen op je pad. Daar kun je nee tegen zeggen of ja tegen zeggen. Eigenlijk gaat het me heel goed af, om te dealen met die vrijheid, maar hierdoor is het ook zo zichtbaar als er inbreuk wordt gemaakt op die vrijheid. Ik ben zo vrij als een klein kind, maar evengoed heb ik ook gewoon een gezin en sta ik in de maatschappij net zoals ieder ander. Dus ik zweef niet de hele week door. Af en toe sta ik ook op de grond. Even handelen en de tering naar de nering zetten, dat ken ik ook wel.
Tekst: Miranda Huibers