Boxie1970 Heliomare Figuur

Heliomare

Voor ons zijn bepaalde dingen allemaal maar gewoon. Toen ik werd gevraagd om bij Heliomare te komen tekenen met kinderen die bijzondere begeleiding nodig hebben werd ik even een andere wereld ingezogen. Het eerste wat me opviel was dat ze superintelligent zijn. Ze weten veel van zichzelf en weten heel goed waarom ze daar zitten. Wat me ook opviel was dat ze volwassen en superrelaxt met elkaar omgingen. Ze zijn afhankelijk van elkaar. Het ene kind is fysiek ok, maar is zwaar autistisch. De ander is spastisch. Met z’n tweeën regelen ze het gewoon allemaal. Dat vond ik heel cool om te zien.

Ik heb getekend met drie groepen van vijftien kinderen. Dat was te gek. Een van die jongens was toevallig de zoon van een vrouw die daar werkt. Die was als een malle met een liniaal wolkenkrabbers aan het tekenen, maar dan vanuit de lucht gezien. Superboeiend om te zien hoe zo’n jongen dat doet. Tegelijkertijd zag je ook de drang om dat constant te herhalen. Hij zat daar zó in. Die wereld daar omheen bestaat eigenlijk niet meer. Ik ken het gevoel van in je eigen wereld zitten. Ik heb zelf een lichte vorm van autisme dus het gevoel van ‘in je eigen wereld zitten’ en daar je dingen beleven, dat is heel herkenbaar voor mij. Voordat we begonnen met tekenen vroeg ik wie het leuk zou vinden als ik mee zou tekenen. Hij wilde die wolkenkrabbers blijven tekenen, daar voelde hij zich veiliger bij. Toch zei mijn gevoel dat ik er wel iets mee zou kunnen. Zijn moeder vertelde later, in de pauze, dat het af en toe wel goed is, om hem iets anders aan te bieden. Ik heb haar gevraagd of zij het hem voor wilde leggen, omdat ik niet koud op zijn dak iets wilde gaan doen. Als hij ja zou zeggen tegen zijn moeder, dan stond de deur al op een kiertje.

Na de pauze kwam hij met zijn moeder naar me toe en heb ik voorgesteld om achterop mijn boek een tekening te maken. Samen. Ik wilde hem graag kennis laten maken met hoe ik mijn dingen beleef en legde hem uit dat wat ik doe, niet zo heel veel verschilt met wat hij doet. Ik wilde hem het verschil duidelijk maken tussen steeds weer voldoen aan die wolkenkrabbers tekenen ten opzichte van niet weten wat je doet en toch iets creëren. Iets wat misschien wel heel veel vertelt. Daar stond hij open voor, dus gingen we samen aan de slag op dat boek. Ik was eigenlijk een soort begeleider van hem, ik nam hem mee. We gaven elkaar een hand en we gingen op reis. Binnen de kortste keren ontstond er een beeld. Je merkte gewoon dat er een wereld voor hem open ging. Dat is super. De spanning viel weg. In het begin moest hij eraan wennen. Elke keer als ik merkte dat hij stopte, gaf ik hem weer een zetje: ‘Gewoon doorgaan gewoon doorgaan! Niet nadenken, niet nadenken! Gaat goed, te gek, het hoeft niks te zijn!’ Dan kwam hij weer op gang. Je merkte dat ie dan weer vertrouwen kreeg.

Totdat de les weer begon en er kinderen in de klas kwamen. Binnen een paar seconden raakte hij weer helemaal in zijn oude patroon. Dat was zijn goed recht en dat begreep ik ook wel. Hij stelde zich behoorlijk kwetsbaar op. Het was al superdapper dat hij dat deed. Dat kleine moment waarop wij aan het tekenen waren, was voor mij al de genoeg om daar de hele dag te zijn.

Boxie1970 Heliomare