Boxie op locatie (vervolg)
Vorige week begon Boxie aan een muur in het nieuwe huis van Pascal en Paulien. Ze maakten kennis met Boxie’s kunst op het Oostereiland en wilden de muur in hun hal laten bewerken door hem. Met drie man werkten zij de afgelopen week aan deze muur. Nu het werk af is, blikken ze terug.
Paulien vertelt: “Ik had het in m’n hoofd al een beetje voorbereid, hoe het eruit zou zien. Maar het is echt nog veel vetter dan ik me had durven voorstellen, en volgens mij zit ‘m dat niet zo zeer in hoe het eruit ziet, maar in het hele proces. Alle gesprekken die we gevoerd hebben, al het gevoel dat we er bij hadden, alle grenzen waar we overheen zijn gegaan. Ik dacht steeds ‘dit kan ik helemaal niet, straks verpest ik de muur’. Op een gegeven moment denk je ‘kom op, laat het los, zet gewoon een streep.’ Toen kreeg ik het vertrouwen.”
“Het resultaat is gewoon te gek,” zegt Pascal. “Maar ik vond het ook leuk. Je bent vier dagen hiermee bezig, maar je zit ook samen een pizza te eten, je hebt gesprekken over van alles en nog wat. Op die manier stimuleer je elkaar denk ik ook. Het is ook een beetje aftasten, wat zijn de rollen dan? Wat doen wij en wat doet Boxie? Waar vallen wij in? Wil hij wel dat we bepaalde dingen doen, of juist niet? Dat ging eigenlijk heel vanzelfsprekend.”
“Magie he?” Zegt Boxie, en lacht. “Het ging stapje voor stapje, begon met het opplakken van de posters. Eigenlijk wat ik normaal gesproken in m’n eentje doe, dat hebben we nu met z’n allen gedaan. Zelfs bij het opzetten van de figuren gingen zij al meedoen, dus zij hebben ook vormen neergezet en later ingetekend. Volgens mij gingen we er alle drie van te voren een beetje van uit dat ik die figuren zou gaan intekenen, want dat is mijn beeldtaal. Maar ja, dan duik je er zo in en dan vind ik het ook zo cool als daar het onderscheid wegvalt. Als je goed kijkt zie je dat 75 tot 80 procent door mij ingetekend is. Maar die andere 25 procent, dat hebben zij gedaan. Ik weet gewoon zeker dat als ik dit niet vertel, dat mensen zeggen: dat is Boxie. Maar er is wel degelijk 25 procent van hen. En dat is te gek om te zien.”
“Ik vind het ook wel grappig hoe Boxie reageerde op bepaalde vormen die wij neerzetten of op bepaalde strepen die ik in de vormen heb gezet. Boxie zou bijvoorbeeld nooit een figuur met een punt maken. Dat dwong hem ook om er op een bepaalde manier naar te kijken en ermee om te gaan,” vertelt Pascal.
Boxie zegt: “Ja, wat dat betreft heb ik hetzelfde ervaren als wanneer ik op een school bezig ben. Het is een trigger, want het is mijn werk niet. Het is een uitdaging om daar iets mee te doen en dat is leuk. Dus bij wijze van spreken kan iedereen bepaalde vormen neerzetten en dan ga ik er wat van maken. Natuurlijk heeft iedereen talent in iets. Dus ik zeg niet dat we dat altijd maar met z’n allen kunnen doen, maar het is wel een ervaring waarin je wel gewoon heel makkelijk heel ver kunt gaan. In een heel korte tijd. Dat is dan een onderdeel; hoe het eruit ziet. En dat tweede is gewoon, dat we het een paar dagen lang gemaakt hebben. Het is gewoon de inwijding van het huis.”
“Ja, dit huis heeft ook gelijk een emotionele waarde. Normaal gesproken, als je de sleutel van een nieuw huis krijgt, dan ga je schuren en schilderen en dan ga je witten. Nu ben je meteen met blije dingen bezig.”
Boxie: “En dat is essentieel.”
(Tekst: Miranda Huibers)